Het voelt alsof we een fase afsluiten wanneer het einde van onze tijd in de villa nadert. We hebben hier zo onze routines gevonden, vaste stekkies, dat soort dingen.
Tijdens onze laatste week maakten we een dagtripje naar Uluwatu. Dat konden we mooi combineren met een afspraak op het immigratiekantoor, waar we om 10 uur verwacht werden voor de foto’s en vingerafdrukken. Normaliter, wanneer je je visum verlengt, wordt je drie keer op het kantoor verwacht. Één keer voor het papierwerk, één keer voor de foto’s en vingerafdrukken en dan nog een laatste keer voor het afhalen van je paspoort. Efficiëntie staat toevallig niet in het Indonesische woordenboek.
Wij hebben een kantoortje ingeschakeld die het hele papieren gedoe voor ons uit handen neemt (top) en brengen dus al ruim een week paspoortloos door.
Afijn, onze eerste stop: het immigratiekantoor, waar Arjans aanstootgevende korte broek verhuld moet worden onder een sarong. Binnen tien minuutjes staan we weer buiten, en dat terwijl ze nét zo’n heel leuk speelhoekje hadden op het immigratiekantoor. De kids krijgen we amper mee, die hadden blijkbaar toch liever de inefficiënte versie van de visumverlenging gehad.
In Uluwatu bezoeken we eerst de bekende tempel op een klif. Wederom een sarong om, en de rest een sjerp om de middel.
Onze Grab-driver heeft zichzelf onderworpen als onze persoonlijke chauffeur en tevens gids deze dag en vergezelt ons in het tempelcomplex. Vooraf werden we gewaarschuwd voor aapjes, die hier nogal fel zouden zijn. Dus, namen we op advies het zekere voor het onzekere; glimmende oorbellen uit en zonnebrillen in de tas.
Uiteindelijk bleek het tempelcomplex super rustig, amper andere bezoekers en ook de brutale apen lagen vermoedelijk nog in diepe slaap. Het daadwerkelijke tempelgebouw op de klif is helaas alleen voor ceremonies dus moesten we het doen met een glimp op afstand. Desalniettemin een mooie plek met heel veel steegjes, trappetjes én doorkijkjes naar de zee.
Na dit bezoek stuurden we onze chauffeur naar Nyang Nyang Warung. Onze gids probeerde ons nog wat andere ‘goede restaurants’ aan te prijzen voor de lunch. Ondanks onze uitleg leek hij niet te snappen waarom wij voor een onbekend restaurantje ergens in een achteraf straatje gingen. Nadat we de auto parkeerden gaf hij aan een kopje Bali coffee te nuttigen in een klein tentje naast het restaurant.
Ik vroeg hem of hij anders even mee wilde om een kijkje te nemen achter het restaurant, zodat hij kon zien waarvoor wij kwamen.
Toen we de bocht omliepen kregen we bij elke stap meer zicht op het enorme vliegtuig op het puntje van de rots. Een joekel van een 737 op een klein puntje grond, met daarachter alleen maar oceaan. Het is echt een indrukwekkend gezicht, ondanks de ‘bouwplaats’ eromheen. Onze gids was misschien nog wel het meest overdonderd van ons allemaal. Hij wilde graag door ons op de foto gezet worden bij het vliegtuig om aan z’n familie te laten zien. Hij bleef maar herhalen dat hij helemaal niet van het bestaan afwist. Super leuk, en inderdaad vrij onbekend nog. Naast ons waren er nog een tweetal andere nieuwsgierige bezoekers en verder niemand. Het vliegtuig is hier een jaar geleden neergezet en blijkt een hotel in aanbouw te zijn. Er worden twee hotelkamers gecreëerd, elk goed voor zo’n 1000 euro per nacht. Het is echt een hele toffe plek en een ontbijtje op een vliegtuigvleugel met uitzicht over de Indische oceaan is natuurlijk ook wel een sprookje.
Nadat we het vliegtuig eens goed hebben bekeken, met gevaar voor eigen leven, vanaf een rotspuntje honderden meters boven de baai, besluiten we dat het tijd is voor lunch. We drinken de lekkerste fruitsapjes tot nu toe (en geloof me, het wemelt hier van de fruitsmoothies op Bali). We hebben uitzicht op het vliegtuig en zien hoe de bouwvakkers hun lunchpauze duttend onder de wielen doorbrengen.
Wat een top plekje!
Over top plekjes gesproken: we hebben hier op Bali nog iets heerlijks gevonden. Restaurants met kids-clubs erbij. Tegen betaling kunnen de kids zich vermaken, deels binnen met allerlei speelgoed en klimtoestellen, deels buiten in de speeltuin. Allerlei lieve staff die met de kids speelt en een oogje in het zeil houden als wij een koffietje drinken. Bij een van deze plekjes hebben we een Nederlands gezin ontmoet die drie maanden aan het reizen zijn met hun kids van 10 maanden en bijna 3. We hebben zo’n leuke klik dat we besluiten nog eens af te spreken, en zo volgen twee gezellige vervolg dates. Terwijl de kids zich ze hele middag vermaken bij Parklife (waar ook allerlei knutselactiviteiten en spelletjes worden georganiseerd) genieten wij in chronologische volgorde van koffie, lunch, borrel en diner. Dagvullend programma, zo ontzettend gezellig. Het is fijn als je mensen tegenkomt met wie je een goede klik hebt en die een beetje hetzelfde in het leven staan, top dit.
Ondertussen is Arjan deze week een jaartje ouder (en een tintje grijzer) geworden. De eerste verjaardag op reis! Dus: cadeautjes, tekeningen, slingers, ballonnen en een taartje bij de lokale patissier. Én zelfs een cadeautje van de schoonmaakster voor de jarige job!
Terwijl de kids door de oppas op bed werden gelegd hadden wij een top avond bij Finn’s beachclub. Beetje chillen op een bedje, dansen, zwemmen, drankje doen, hapje eten, mensen kijken. Wat een plek is dit toch! Terwijl een DJ heerlijke zomerse beats produceert zijn de biertjes en cocktails vanaf de poolbar niet aan te slepen. Wanneer je een bedje reserveert zit er een minimum spend aan vast, dat de meeste mensen opmaken door het royaal wegtikken van een mix der cocktails. Nou dat geeft toch wat extra animatie hoor, zo af en toe iemand klaplam zien uitglijden of kopje onder in het zwembad zien gaan. Er zijn in dit zwembad meer badmeesters aanwezig dan in een heel kinder-waterpark, en we snappen nu waarom. Prima plek om je nieuwe levensjaar in te luiden zo!
Tijdens de laatste dagen in het huis doen we dus nog even een rondje routines. Het is gek eigenlijk, hoe snel je die op een nieuwe plek ontwikkelt. En hoe we dat blijkbaar toch ook allemaal best fijn vinden om een soort van houvast te hebben. Van het opbergen van de spullen in het huis, het maken van ontbijt, werken aan school, tot aan bepaalde plekken in de buurt. Nieuwe gewoontes ontwikkel je snel.
Dus, nog even een keer Satay en Gado Gado eten bij de ‘buren’, een restaurantje waar we meerdere keren per week ons avondmaal spenderen.
Een laatste keer een joekel van een water jerrycan en wat elektriciteit scoren. Ja, dat lees je goed. We moeten hier zo nu en dan elektra kopen bij de supermarkt. Je geeft je meternummer door, betaalt een paar miljoen, krijgt een code mee en zo kun je, na het invoeren van de nummers op de meter, weer een weekje voort.
Iets waar we nu heel accuraat mee zijn, nadat we in week één midden in de nacht badend in het zweet (geen stroom, geen airco…) wakker werden.
En tot slot brengen we zo ongeveer voor de 20e keer een zak met was weg naar ‘Ina’, die er in 24 uur voor zorgt dat het hele handeltje gewassen, gedroogd (in een droger op een gasfles), gestreken, gevouwen en geplastificeerd weer voor ons klaar ligt. Doorgaans voor enkele euro’s per zak. Ik zou de schat de hele reis wel mee willen nemen.
We hebben zo genoten van deze plek en het huis, waar we echt van alle gemakken voorzien waren. Elke dag stond er wel iemand op de stoep om de villa bij te houden, was het de schoonmaakster niet dan kwam er wel een of ander klein mannetje een luik inklimmen om het zwembad bij te houden, of gras handmatig te knippen. Maar het is tijd voor actie, nieuwe stekkies en nieuwe avonturen. Op naar de volgende plek: de Gili eilanden! Tot gauw!
Wat ontzettend fijn dat jullie zo genoten om 1 maand wat meer rust te hebben! Veel plezier op de volgende plak!
Wat heerlijk om jullie avonturen weer te lezen! Heel veel plezier lieverds !!!
Wat beleven jullie toch veel. Zalig om het weer even terug te lezen. Geniet weer lekker door op de volgende plek. Een knuffel voor Colin.
Heerlijk om jullie te volgen!