Leve de airco

Ik denk dat weinig mensen in Dubai nog echt zelf boodschappen doen, getuige de vele bezorgdiensten. Om de hoek van ons zojuist betrokken appartement zit een supermarkt, 3 minuutjes lopen. Voor de deur zitten/hangen/liggen zeker 20 bezorgers te chillen tussen hun motoren, met bezorgbox achterop. Samen met Ivy stap ik de winkel in, waar nagenoeg niemand anders loopt. We laden een mandje vol, en zodra deze gevuld is komt een vriendelijke jongeman deze overnemen, terwijl hij me een nieuw mandje overhandigd. Niet veel later schiet hij te hulp bij het meenemen van een sixpack waterflessen. Eenmaal aangekomen bij de kassa laadt hij al mijn boodschappen op de band en pakt hij alles voor me in. Zijn outfit is beduidend van een ander bedrijf als de supermarkt, maar wat de link is wordt me niet zo 1-2-3 duidelijk. De caissières en hij kennen elkaar ogenschijnlijk, want ze staan gezellig keuvelend met z’n drietjes onze boodschappen in te pakken en in het karretje te laden. Het voelt wat ongemakkelijk, zo als toeschouwer, maar ik laat het maar gebeuren. De beste man vraagt me of ik in de appartementen in de residentie om de hoek zit, en als ik instemmend knik duwt hij het karretje naar buiten. Hij is vastbesloten de boodschappen af te leveren en vergezelt ons op gepaste afstand tot de voordeur aan toe. Eenmaal in het appartement laadt hij alle tassen uit en zet ze op een rijtje in de keuken. Terwijl ik snel een biljet uit m’n broekzak wil pakken bij wijze van fooitje trekt de behulpzame redder met een klap onze voordeur dicht. Hij doet dit dus compleet belangeloos en gaat niet eens uit van een fooitje. Hoe zit dat nou hier? Een aantal dagen later zijn we goed ingeburgerd, en is het online bestellen en laten afleveren van onze boodschappen een dagelijks ritueel.

Scheelt ons weer een wandeling door de hitte, want heet is het zeker hier. Om die reden hebben we tijdens onze week hier menig uurtje doorgebracht in de naastgelegen Dubai Mall, in de verkoelende airco.

Een mall waar alles is, van waterval tot schaatsbaan, en niet te vergeten uitzicht op de Burj Khalifa met de fonteinen. In de mall bevindt zich ook Kidzania, waar we een bezoekje aan brengen. Een stadje op kinderformaat, waar ze kunnen rondslenteren, werken en daarna geld uitgeven. Eerst naar de bank om de creditcards op te halen, daarna DHL-pakketjes rondbrengen, werken in de dierenkliniek, ramen lappen, baby’s verschonen en een autootje huren. Enig.

Die avond komt de oppas in ons appartement. Via een kennis in Nederland zijn we in contact gekomen met Grace, die een paar uur voor de kids komt zorgen, zodat wij met z’n tweetjes op pad kunnen. Het is best een beetje onwennig, maar we hebben meteen een goed gevoel bij haar zodra ze binnenstapt. Ze wordt door Ivy direct gesommeerd met de Barbies te spelen en met een gerust hart verlaten we het appartement.

We hebben een tafeltje gereserveerd bij Level43, een rooftopbar op de 43e etage, met prachtig uitzicht. We drinken cocktails en eten een hapje, terwijl we de ene na de andere amateurfotograaf selfies zien schieten op het spectaculaire terras. Avondvullend entertainment, hele statieven en al komen er mee.

Het was heerlijk om even samen uit te zijn en met de oppas is alles super goed gegaan. Dit is iets wat we toch maar gewoon af en toe moeten doen komend jaar.

We hebben deze week ook een woestijnsafari gedaan, zo leuk. Chauffeur Ihsan haalde ons op met zijn 4×4, waarmee hij ons eerst dropt op een plek waar we op quads door het rode woestijnzand konden scheuren. Of ja, tuffen in mijn geval, ik rij op een quad beduidend gereserveerder dan in m’n eigen auto op de Hollandse snelweg. Supertof om te doen dit, maar mensenlief wat was het heet. We zijn een half uurtje buiten de auto geweest en met knalrode boeitjes namen we weer plaats op de achterbank, leve de airco. Onderweg wordt Ihsan opeens dolenthousiast, zijn stem gaat zelfs een octaaf hoger als hij attenderend op de voorruit tikt. Er vallen namelijk letterlijk drie druppels regen op het raam. Ze doen hier de grootst mogelijke moeite om kunstmatig wolken en regen te creëren.

Door naar de volgende stop: de woestijn. We stapten over in een andere jeep, gordels vast en gaan met die banaan. Een ritje hobbelend door de zandduinen, wat intens zeg! Soms voelde het echt als een vrije val, heel leuk. We arriveerden bij het ‘kamp’, waar de kamelen al klaar stonden. Riff riep direct verheugd: “Kijk, koe-en!!!!”

Lucky us; we mochten zelfs een rondje op deze woestijnkoeien maken. Het rondje was eigenlijk slechts 10 meter heen en terug, maar voor Ivy was elke meter er een teveel. Die sloeg doodsangsten uit zodra de kameel opstond.

In het kamp staan van die lage tafeltjes klaar met kussentjes eromheen, super gezellig. Er is zelfs een speeltuintje waar de kids zich vermaken.

Er worden shows opgevoerd, van buikdanseressen tot vuurspuwers. Tussen de optredens door wordt er vlees op de bbq gegooid en het buffet geopend. Of eigenlijk, de buffetten, mannen en vrouwen halen gescheiden, elk bij een ander buffet hun eten.

De zon gaat onder en we genieten van deze toffe ervaring, echt heel leuk om te zien en mee te maken (hoe toeristisch ook).

De rest van de week doen we het rustig aan. Beetje chillen aan het zwembad en op de heetste uren van de dag vluchten we de airco van ons appartement in. We komen al wat meer in een ander ritme; wasjes draaien, zelf koken, dat soort dingen.

Op onze laatste volle dag gaan Colin en ik samen een middagje op pad. Riff en Ivy blijven lekker bij Arjan in het appartement. We bezoeken de goud-souk, een traditionele goudmarkt in de oude wijk Deira. In de krappe straatjes probeert iedereen je binnen te lokken om hun koopwaar te slijten. “Gold, come inside” “looking for a bag, m’am?” “Check this pashmina, feel feel”. Het voelt een beetje alsof je een celebrity op de rode loper bent die zich een weg moet worstelen door de paparazzi.

In een van de winkeltjes vind ik, tussen de grote gouden kettingen en hoofddeksels een bescheiden armbandje. Door middel van een weegschaaltje wordt bepaald hoe laag de prijs mag worden. Wanneer ik de armband afreken word ik met een papiertje naar een balietje gestuurd. Daar zit iemand zonder al te veel motivatie de papiertjes in te voeren waarna er een tweetal factuur-achtige bonnen uitrollen. Met deze briefjes weer terug naar de verkoper, waar we beiden in tweevoud ondertekenen. Wat een officiële heisa voor een armbandje zeg.

We slenteren via de straatjes naar de Dubai Creek en pakken daar een bootje. Of abra, moet ik eigenlijk zeggen. Het uitzicht vanaf hier enorm contrasterend, aan de ene zijde de glimmende wolkenkrabbers, aan de andere zijde de authentieke oude wijk. Ook dit is Dubai en hier krijg je een echt Arabisch gevoel bij. Bij gebrek aan Dirham op zak betaal ik met euro’s, dat ze hier ook overal graag willen hebben. Ik overhandig de kapitein een biljet van €20 die hij kritisch bekijkt. Hij is niet bepaald blij met een klein rafeltje in het papier en vraagt of ik niet een andere heb. Tuurlijk joh, maar zou hij weten dat het niet opeens €21 waard is zonder kreukeltje erin?

Na een heerlijke start in Dubai is het inmiddels tijd om onze backpacks weer te vullen en klaar te maken voor onze volgende vlucht. Op naar Singapore!