Deze bestemming voelt anders dan alles hiervoor. Omdat het nieuw is misschien? Zo noordelijk zijn we immers nooit eerder gekomen. Avontuurlijker? Meer rauw, puur, jungle?
De camperplekken hier bij Cape Hillsborough voelen wel als pure jungle. Al is het alleen al omdat we allemaal binnen een uur een royale collectie muggenbulten rijker zijn, dwars door de 50% deet heen.
Als de avond valt en we de kinderen onmogelijk vroeg proberen te laten slapen loop ik even naar het strandje dat aan de camping grenst. Hét strandje, waar het morgen een grote drukke belevenis belooft te worden. Nu is het er rustig, leeg en therapeutisch kalm. Een kabbelende zee, met subtiele golfjes die tussen de rotswanden rollen. Zand, groene tropische bebossing, palmbomen, een laag zonnetje; wat een fijn baaitje. Ik wíl er zijn. Ken je dat gevoel? Ergens zijn en echt voelen: dit doet me goed, deze plek is genieten, geeft me energie en rust tegelijkertijd. Dát.
Als het donker wordt zien we de eerste wallabies en kangoeroes al over de camping hupsen. Beetje gras knabbelen naast de camper, daar kan je toch uren naar kijken. Ware het niet dat we vroeg naar bed moeten.
De volgende morgen gaat om 04:45 uur de wekker. Het wakker worden gaat niet vanzelf. Ik heb m’n kinderen nagenoeg nooit wakker hoeven maken (ze zijn altijd tussen 5 en 6 wakker) dus het aanblik van halve gare gedesoriënteerde slaperige kinderen vind ik hilarisch. De eerste unieke ervaring van deze dag is al een feit.
We begeven ons naar het strand voor dat ultieme kangoeroe momentje. Als we aankomen zien we er al meteen een paar hupsen, terwijl de zon langzaam opkomt. Wat een uniek gezicht, echt heel mooi.
Als we dichterbij komen zie ik dat er een halve cirkel op het strand is gemarkeerd met een soort pionnen. Opeens hoor ik naast me: “good morning kids, do you want a sticker?” Huh, stickers? Ik ben even van m’n apropos, maar het is blijkbaar een ranger die rondloopt en ze uitdeelt aan de kinderen. En dan, om stipt 5 uur beginnen diezelfde rangers met voer strooien en vertellen over de soorten kangoeroes en wallabies.
In principe komen ze hier op het strand om speciale schilletjes van bomen te eten, maar ze worden vanuit de overheid ‘bijgevoerd’ met vitamines en mineralen. Het levert me een dubbel gevoel op. Enerzijds is het heel indrukwekkend, maar anderzijds heeft het toch een beetje een dierentuin effect zo.
Eenmaal terug bij de camper proberen we nog wat te slapen. Vooral voor Arjan was het een kort nachtje omdat hij de slaap niet kon vatten, en met een lange rit voor de boeg kan hij maar beter nog wat uurtjes meepakken. Tegen zevenen ga ik eruit met de kids. Even naar het speeltuintje en het strand. Zo vol als het een paar uur daarvoor was, zo rustig is het nu. Ik zie verderop nog een laatste groep naast hun touringcar ontbijten, maar de meeste bussen zijn alweer vertrokken. Want blijkbaar kwamen er busladingen aan vanmorgen om naar de kangoeroes te kijken.
Het is een heerlijk relaxt ochtendje en ik geniet van de kids die lekker aan het rommelen zijn. Dit plekje doet me goed, ik vind het echt enorm ontspannen. Misschien ook wel omdat we geen bereik hebben, dat dwingt je toch ook om meer in het moment te leven zonder afleiding.
Blij dat we hierheen zijn gegaan en er ook hebben overnacht, de hele ervaring juist buiten het ‘hoogtepunt’ om is heel fijn.
We vervolgen onze route noordwaarts en navigeren naar Airlie Beach. We gaan voor BIG4 Whitsundays Adventure, en dat is weer een heerlijke camping met alles erop en eraan, van waterpark tot movienights. Zodra we aankomen gaan Colin en Ivy op pad en installeren wij de camper. We zitten enorm te klooien met de elektra en krijgen de stroom niet meer werkend. We zoeken ons een breuk naar een extra verborgen stoppenkast en krijgen zelfs bijval van de buurmannen.
Uiteindelijk blijkt een van de pennetjes van de aansluiting naar binnen te zijn geschoven. Credits voor het oplossen behoren toe aan ondergetekende. Dat je het even weet.
We staan helemaal achteraan de camping en het ruikt op dit plekje alsof er een lijk ligt te rotten. We besluiten te vragen of er toevallig een ander stekkie is en zo eindigen we naast de camp kitchen, helemaal top. Als we daar later die avond staan te kokkerellen valt ons oog op een informatiebriefje over ‘dead-horse-trees’; een bepaald soort boom waarvan er enkelen op de camping staan, die dus een rottende vleesgeur afscheiden. Vandaar.
De camping is heerlijk en het feest is helemaal compleet als Jorien en Alana met de kinderen ook hier komen kamperen. Kids weer lekker herenigd met elkaar!
Die zondag hebben we een tour geboekt naar de Whitsundayeilanden. ‘s Morgens vroeg worden we door de bus opgehaald vooraan de camping, die ons naar de haven brengt. Daar roept de kapitein ons bijeen; er bestaat kans op slecht weer vanmiddag, ‘maar weermannen hebben het in 70% van de gevallen mis’. En oh ja, er is ook een risico dat we door stroming niet bij het spierwitte strand van Whitehaven kunnen aanmeren.
‘Als u dat geen probleem vindt bent u van harte welkom’ Mensen kijken wat vertwijfeld om zich heen; tja we zijn er nou toch, dus maar gewoon gaan dan. En zo beginnen we met boarden, waarbij we allemaal een sting-suit in ons handen gedrukt krijgen. Er zwemmen momenteel veel kwallen, en sommige zijn dermate giftig dat je binnen 45 minuten tegengif moet krijgen anders kan je het niet meer navertellen. Dus als je wilt zwemmen: pakkie verplicht.
We gaan aan boord en zodra we uitvaren worden we verwend met de ‘morning tea’. Een lekker bakkie koffie én een buffet vol fruit, brownies en cakejes. Kinderen helemaal blij.
De eerste stop is bij een klein strandje, vanaf waar de wandelroute richting het uitkijkpunt start. Arjan en Ivy maken de wandeling en zien het prachtige spierwitte strand van Whitehaven beach. Ik vertoef intussen op het iets minder witte strandje (Riff kon de wandeling niet maken). Maar eveneens heerlijk idyllisch.
We kunnen door stroming helaas niet aanmeren bij Whitehaven, maar varen er wel langs onder het genot van een lunch buffet. Volgende stop is een ander baaitje van Whitsundays, waar we een paar uurtjes relaxen. We worden met een klein bootje vanaf de grote boot richting het strandje gebracht.
Wanneer we einde van de dag terugvaren staat het buffet alweer vol met hartige snacks, kaasjes, de kinderen vinden dat concept helemaal geweldig zo aan boord. We bestellen er een lekker verfrissend biertje bij. Even ben ik bang dat ik dat laatste niet had moeten doen, als de boot intens van links naar rechts begint te schommelen. Nou hebben we wel vaker op boten gezeten en kan die boot naar de Gili’s bijv ook heftig zijn. Maar dit ging er nominaal overheen. Riff knijpt aan de ene kant in Arjan’s hand een aan de andere kant in de mijne. Ivy slaat doodsangsten uit en kruipt tegen me aan. En Colin (vorige keer op de boot doodsbang) ligt helemaal in een deuk en probeert als een soort skater een beetje mee te springen op de golven. Gelukkig is het maar een klein stukje.
Het was een heerlijk dagje en echt alles is goed geregeld.
We hebben genoten van deze locatie en de fijne camping. Lekker drie dagen op hetzelfde stekkie.
En met het verlaten van deze plek rijden we alweer onze laatste week in van onze Aussie maand. Hoe snel gaat de tijd, maar nog hele mooie plannen in aantocht voor de komende dagen!
Heerlijk dat campingleven.
Ik snap je gevoel.xxx mam