Het assortiment der Thaise massages

We verruilen het ene tropische eiland voor het andere. Dat blijft toch een gek gevoel, dat ‘verre’ bestemmingen, nu dichtbij huis zijn. En zo vliegen we in vier soepele uurtjes naar het Thaise eiland Phuket.

We hebben pas een paar dagen geleden besloten dat we hierheen gaan en het nodige geboekt, waaronder de auto en de eerste Airbnb. Maar gelukkig vallen ze beiden uitstekend in de smaak. We stappen in de zéér (of eigenlijk: iets té) royale bolide – logisch gevolg wanneer je de huurauto laat uitzoeken door je man – en rijden naar de villa die we voor de eerste 5 nachten hebben gehuurd. Het is al laat en de kinderen zijn binnen enkele minuutjes in slaap in deze fijne bedjes, terwijl Arjan even wat start-proviand inslaat; biertjes, oploskoffie en ontbijt.

• 

• 

• 

De volgende morgen willen we aan dat heerlijke ontbijt, bestaande uit klef witbrood en pindakaas, gaan beginnen. Maar we stuiten direct op een ‘tell me you’re in Asia without telling me you’re in Asia’-situatie bij het openen van de besteklade. Lepels, vorken en een ontelbare collectie eetstokjes in allerlei kleurencombinaties. Maar de messen zijn onvindbaar. Uiteindelijk spotten we helemaal achterin de lade een verdwaald botermesje en twee steakmessen; meer heb je ook eigenlijk niet nodig 😂

Na het ontbijt installeert Arjan zich achter het bureau in de slaapkamer om aan z’n werkdag te beginnen terwijl de kids en ik op verkenning gaan door de buurt. ‘Het strand is op 10 minuten lopen’ aldus de Airbnb-advertentie, dus we nemen de proef op de som. We lopen het pittoreske villa wijkje uit via de toegangspoort en wandelen het altijd rumoerige Thaise ochtend leven in. Hoewel, nu we Bali gewend zijn, voelt Thailand eigenlijk helemaal niet zo ‘druk’ 😂

Het wijkje grenst aan een straatje met wat winkels, enkele restaurants (met als side-hustle wietverkoop) en tal van massage-salons (met ook zo hun eigen side-hustle). De dames voor de salons begroeten ons allemaal even vriendelijk: “hello family, massage? massage?”

We steken de grote weg over en besluiten een kiezelig parkeer/marktveld over te steken in de hoop een korte veilige wandelroute te vinden naar het strand. In de verte zien we een andere familie lopen, dus als schapen hobbelen we er achteraan. Halverwege blijft deze familie stilstaan achter een smoezelig bosje omringd door zwerfafval om een potje pils aan te breken, en Ivy concludeert; “ik denk niet dat zij onderweg naar het strand zijn, maar hier alleen even gaan picknicken”.

We besluiten nog een stukje verder te lopen, en stuitten op een soort appartementen-complex, waar een steegje langsloopt. En jawel hoor: daar achter doemen de talloze gekleurde parasolletjes van de strandtentjes op!

• 

• 

• 

• 

We wandelen wat langs de boulevard en ontdekken algauw dat je zonder cash verloren bent in Thailand. De mobiele pinapparaat zijn hier nog niet in grote massaal ontdekt, zeg maar. Dus tappen we eerst wat flappen en passeren we bij toeval het tsunami-monument. Het plaatsje Kamala is in 2004 ook zwaar getroffen, waarbij het water tot zelfs een halve kilometer landinwaarts trok. Het fascineert me om hier te zijn en een klein internetonderzoekje levert me levendige verhalen op. Zoals dat van de vissers – vele inwoners van Kamala verdienden hun kost met visserij. Sommigen hadden aanvankelijk het geluk dat hun boot de tsunami had overleefd, maar het geld en werk bleven na de ramp uit. Mensen wilden geen vis meer eten, uit angst dat de vissen zich hadden gevoed met menselijke resten. Sommige inwoners keerden zich zelfs tegen de vissers, wanneer zij hun werk wilden hervatten. Een indrukwekkend voorbeeld hoe diep zo’n ramp doorwerkt, niet alleen fysiek, maar ook psychologisch en cultureel.

We strijken neer bij een strandtentje voor een lunch, en Arjan haakt ook even aan. Waar wij eerder die dag onderweg allervriendelijkst familie-massages kregen aangeboden, ging dat tijdens Arjan’s wandeling ietsje anders. Als man alleen krijg hij vooral te maken met die eerdergenoemde side-hustle. “Sir, give me a kiss kiss” 🤣

We genieten lekker van het huis en de ruimte, en wandelen ’s avonds nogmaals naar het dorpje voor een etentje. Gezellig sfeertje, niet te druk en vrij veel gezinnen. De meeste vakantiegangers hier komen uit Rusland, en omwille daarvan heeft zelfs menig zaak z’n gevel, menukaart én interne bewegwijzering verrijkt met Russisch schrift.

De volgende dag besluit ik maar eens achter het stuur de kruipen voor m’n eerste rit deze vakantie. Auto rijden is doorgaans echt m’n hobby en ik rij dan ook meestal. Maar nu ik de afgelopen maanden weinig auto heb gereden vind ik het toch ff spannend zo hier, alleen met de kids. Het is een half uurtje rijden en het verkeer is eigenlijk heel relaxt en overzichtelijk, dus niks aan ‘t handje. En zo parkeren we die ochtend bij Andamanda waterpark, waar ik belachelijk veel geld neerleg voor kaartjes, die ik achteraf via een boekingssite met korting had moeten scoren. Gratis tip, mocht je deze kant op gaan. Maar eenmaal binnen is het ook elke Baht waard, want het is echt een onwijs mooi en groot park. Mega golfslagbad, lazy river, allerlei glijbanen: er is voor elk wat wils. Colin en Ivy zijn de hele dag samen op pad en ik zit met Riff bij het gedeelte voor de kleintjes. De tijd vliegt voorbij, wat een lekker dagje. Al vind ik het wel jammer dat Arjan niet mee kan en we dit niet samen kunnen delen. Dat hij gewoon z’n uren werkt is wel dubbel, maar het zij zo.

• 

• 

• 

• 

Die eerste dagen op Phuket vliegen snel om. Beetje strand-hangen, boodschapjes doen, zwemmen in de achtertuin, wat werk oppakken en de dagen afsluiten met een drankje bij zonsondergang.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

En ook hier wordt het voor mij weer bevestigd: Airbnb is echt top voor ons. We zitten in een klein villa-wijkje en het is echt zo ontspannen dat we de ruimtes, het ritme en de routines zelf kunnen invullen. Maar, we hebben ook veel zin in het avontuur (en daarbij de kleinere ruimte) die op ons wacht dit weekend. Op naar de jungle!