Vijf maanden Bali en slechts een handjevol blogs. En een stuk of wat half-afgeschreven stukken op m’n computer. Tijd om de balans op te maken (én weer eens een blogje het web op te gooien)
Want ja, Bali; we zitten er zó lekker. Hebben er een rustig én druk leven tegelijk. Combineren relaxen met hectiek (hallo hysterisch verkeer) en wisselen hard werken en ontspannen met elkaar af.
En ondertussen kregen we bezoek, moest Arjan af en toe naar Nederland en begonnen we een huizenjacht. En dat laatste, daar zal ik jullie even in meenemen.
Ik denk dat we er na een kleine maand op Bali al uit waren. Zo veel te doen, zo veel te ontdekken, zo veel routines te creëren. En ondertussen; zo weinig tijd.
Hoewel, alles is relatief. Maar waar we tijdens de wereldreis verveeld raakten als we wekenlang op 1 plek waren, zo relaxt en comfortabel voelde het nu.
We zouden hier ‘maar 5 maanden’ zijn, en dat voelde dat opeens veel te kort. Dus besloten we: na Australië komen we in januari terug en blijven we zolang het fijn voelt.
En omdat ons eerste huis, gehuurd via Airbnb, nogal prijzig is voor de lange termijn, verbreedden we onze horizon. Langdurig huren? Investeren? Leasehold, iets kopen? En hoe werkt dat kopen hier eigenlijk?
In Indonesië kun je als buitenlander geen grond kopen, alleen leasen. Dus: als je hier een huis koopt, koop je alleen de stenen + een bepaalde termijn lease op de grond. En die termijn dat je de grond huurt bepaalt grotendeels de prijs. Voor leasehold van 30 jaar heb je het over tonnen, een huis met leasehold van ‘slechts’ 10 jaar kan al onder €100.000. Althans, in de regio (Canggu en omgeving) maar wij het liefste willen wonen.
Dus lazen we ons in (Arjan een beetje meer dan ik) en dachten we na over de style van het potentiële huis (ik een beetje meer dan Arjan). Zo verplaatste de ‘funda-snuffel-hobby’ van m’n echtgenoot zich intercontinentaal en sleet hij menig avondje met opties uitpluizen.
En toen kwam daar opeens een kanshebber voorbij. Een huis met genoeg ruimte, in een fijne buurt, binnen budget. Weliswaar was er een opknapbeurt nodig, maar daar draai ik m’n hand niet voor om.
Dus: we planden een bezichtiging in. Twee dagen later was het zover. De makelaar, een Britse meid, wachtte op ons op het grindpad naast het huis. Ze vertelde ons dat ze het huis zelf ook nog niet eerder had bezichtigd, maar dat het verkocht werd door een Noors stel in scheiding. Later bleken de Noren toch Amerikanen, maar dat terzijde.
We stapten het huis binnen, en al was er zeker het nodige te doen, ik was meteen verkocht. De hoge ramen, speelse indeling, het dakterras in wording met fenomenaal uitzicht. Ik zag tal van mogelijkheden om er wat moois van te maken. Terwijl de makelaar keuvelde welk meubilair we het beste op welke plek konden neerzetten keken wij rustig de ruimtes rond.
Naar goed advies van m’n vader liet ik niets van mijn enthousiasme doorschemeren. Daarentegen volgde ik zijn voorbeeld door met kritische blik wat sceptische uitspraken op tafel te leggen. Pap, als je van boven meekijkt ben je ongetwijfeld trots op me. Wat had ik je graag verslag gedaan van dit avontuur, je had er hartelijk om kunnen lachen.
Eenmaal weer terug thuis waren Arjan en ik beiden blij verrast: dit zou zomaar eens ons huis kunnen zijn! De makelaar begon via whatsapp algauw te vissen naar een bod. In het weekend reden we nog eens met de kids langs en besloten we: dat bod gaan we gewoon doen. De makelaar bleef een beetje pushen “mijn collega heeft ook een klant die wil bieden”, we zeiden dat we over een bod gingen nadenken.
En zo legden we maandag een eerste bod neer. Wat aan de lage kant, maar je moet ergens beginnen. Al binnen een uur kregen we bericht dat het bod geaccepteerd was.
Enigszins verbaasd waren we wel, geaccepteerd? Zonder tegenbod? Geen onderhandelingen dus…? Oké, zo gaat dat hier dan…? Maar algauw verkeerden we in jubelstemming. In overleg met de makelaar planden we voor de volgende dag een bouwkundige inspectie. De makelaar benadrukte dat we echt snel de deposit moesten overmaken, omdat haar collega ook een gegadigde had. Vaag verhaal. Het was 30 september en we dachten dat het gepush wellicht verband hield met de kwartaalsluiting en het aftikken van haar potentiële commissie. Later die avond was het geregeld, de deposit betaald en het ‘contract’ voor de deposit ondertekend door alle partijen. We konden het amper geloven en slapen lukte maar moeilijk. We hebben gewoon een huis op Bali!!
Het koopcontract lieten we de daaropvolgende dagen checken door een adviesbureau. Zij begonnen ook met het opzetten van een investeringsbedrijf onder onze naam en het aanvragen van de kitas (verblijfsvergunningen), allemaal nodig voor de aankoop. Inmiddels was de keuring gedaan, daar kwamen geen gekke dingen uit. Dus besloten we het koopcontract te tekenen. Nu was het écht rond.
Maar de handtekening van de verkopers liet lang op zich wachten. Té lang. En toen opeens, een dag later, een appje; ze hebben besloten het aan een hogere bieder te verkopen.
Huh? Wat? Wacht effe hoor, kan dit zo? Waarom is ons dan geen tegenbod gedaan? Of gevraagd naar ons hoogste eindbod? We hadden zelfs de vraagprijs willen betalen…. Wát een rare situatie.
Och wat een domper, ik heb er wel een klein traantje om gelaten. Ik zag mezelf er al helemaal zitten, klussen, leven, genieten. Ik had het in gedachten al helemaal ingericht. Zijn we dan zo naïef geweest? Hadden we dit kunnen voorkomen? Waren we een pion in een vreemd spel? Het gaf stof tot nadenken. Zeker toen we een week later ontdekten dat de reden voor het accepteren van een ander bod kwam doordat ze het liefst in bitcoin betaald wilden hebben.
En hoe is dat daar op het makelaarskantoor gegaan…? Heeft haar collega het echt voor haar neus aan een ander verkocht? Bali Immo is een van de grootste makelaarskantoren, waar je nauwelijks omheen kan. Maar als het aan ons ligt doen we er liever geen zaken meer mee. Ik zat op z’n zachtst gezegd best wel even in zak en as.
Gelukkig kwam m’n moedertje ons bezoeken en konden we de baal-modus prima van ons afschudden op de tropische Gili’s.
Gili Air is zo’n andere wereld. Het ongemotoriseerde eiland laat je vertragen, je waant je even terug in de tijd. De paardenkarretjes rijden af en toe langs terwijl we met onze voetjes in het zand zitten. Snorkelen, schildpadden spotten, het eiland rondfietsen en ‘s avonds lekker een drankje bij een van de gezellige strandtenten.
De week daarna was Arjan naar Nederland en had ik wat tijd met moeders. De ene dag bezochten we een lekker plekje zoals Ubud of het strand, de andere dag smeerde ze als vanouds m’n broodjes voor de lunch, zodat ik lekker door kon werken.
Na deze weken hadden we weer nieuwe moed om de huizenjacht voort te zetten. En zo bezochten we allerlei huizen en bekeken we ook diverse huuropties met de optie tot jaarlijks verlengen. Want het bleek wel dat die opties met korte lease op de grond, binnen ons budget een uitdaging werden om te vinden.
De markt hier gaat razendsnel, als je op een huis reageert is hij regelmatig al weg. Wel komt menig (zelfbenoemde) makelaar met andere opties die vaak al de dag erna te bezichtigen zijn. En zo zagen we in die weken een een heleboel huizen. Te klein, te afgelegen, matige locatie, onhandige indeling. Wat een verspilde tijd en energie…
En toen stuitten we op een nieuwbouwhuis in Pererenan. Over een maandje klaar, op een toplocatie. We konden de dag erna bezichtigen en werden enorm vriendelijk begroet door de ontwikkelaar, die een heel blok van meerdere huizen laat bouwen. De villa was super sfeervol, mooi afgewerkt en de buurt perfect. We hadden er direct een goed gevoel bij, al was het wel wat kleiner.
Toen we enkele dagen later een getekend contract hadden konden we eindelijk geloven dat het allemaal echt gelukt was. We blijven voorlopig nog op Bali wonen!
En ondertussen houden we onze ogen open naar een investeringsproject om te kopen, als er iets tofs op ons pad komt.
De weken daarna bestonden uit shoppen voor het huis, meubels kiezen, Arjans ouders die op visite kwamen, jarige kinderen, een verhuizing, werktrip voor Arjan naar Nederland, ziekenboeg, en een heleboel toffe werkopdrachten.
En ja, zo vlogen de dagen, weken, maanden voorbij. En was het opeens december! Tijd voor onze vakantie naar Australië. En tijd voor nieuwe blogs. Dus: wordt vervolgd!
Erg leuk om weer een blog te lezen. 🥰xxx mam
Heel leuk om jullie te volgen, super mooi geschreven met prachtige foto’s.
Super, eindelijk weer een gezellige blog! Fijn dat het daar zo goed gaat met jullie. Geniet samen van deze feestdagen en een goed 2025! Groetjes, Manon
Wat leuk om te lezen allemaal! Jullie zijn echt volop aan het leven en genieten daar. Veel plezier in Oz en op Bali natuurlijk:) Hele fijne jaarwisseling alvast en veel liefs uit Amsterdam van Steven, Eva Mats & Manou