Met maxi in de taxi

Posted on

Als je hier op Bali een taxi wilt is het altijd een verrassing in wat voor avontuur je terecht komt. Zo gemakkelijk als je er eentje besteld (via Grab, het Aziatische broertje van Uber), zo intens kan het soms uitpakken als je er eenmaal in zit. De taxi-avonturen die Maxime en ik meemaakten tijdens haar verblijf zijn hooguit verrassend te noemen.

Tijdens een van de eerste dagen boekten we een taxi naar Seminyak om samen uit eten te gaan. Een druk ritje, welke je doorgaans al file-rijdend van A naar B brengt. Onze chauffeur had echter wel een heel bijzondere file-rij-stijl. Tijdens elke nano-seconde dat we stil stonden zette hij de versnelling in zijn vrij, trok hij zijn handrem aan en begon te knikkebollen. Net zolang tot iemand hem herinnerde (wij, een toeterende achterligger of een langsrijdende sirene) dat hij weer in actie kon komen. Hij was blijkbaar zo moe dat hij zelfs al rijdend soms de oogleden liet zakken. Elke keer als we vroegen of hij oké was verzekerde hij van wel met een gulle glimlach. Dat we heelhuids de bestemming hebben bereikt was een ware opluchting, waarna we met de woorden ‘please get some rest’ afscheid namen van de man…

Die maandag bleven we dichtbij huis; om de hoek zit namelijk een silversmith waar je je eigen sieraden kan maken. Zo tof, en wat een proces! Smelten, uitrekken, vormen, polijsten, écht een authentieke ambacht. Gelukkig hadden we een ervaren leraar, die een grote bijdrage heeft geleverd aan het eindresultaat. Zo leuk om te doen!

De dag erna wilden we naar Ubud om de mooie rijstterrassen van Tegallalang te bezoeken. En waar kan je dat nou beter doen dan vanaf een bedje aan het zwembad van de Cretya? Dus boekten we, jawel, een taxi via Grab, om ons erheen te rijden. Een ritje van circa een uurtje. Nou en wat voor een. Deze chauffeur reed alsof hij op een scooter zat: gassen-remmen-gassen-remmen in zeer gehaaste modus. Een waar genot voor de maaginhoud maar niet heus. Ik wilde hem nog adviseren om voor een ieders comfort ook af en toe de derde versnelling te gebruiken, maar mijn Indonesisch is nog niet zo goed ontwikkeld. Dus zochten wij preventief alvast naar een plekje om onze maaginhoud te kunnen deponeren, terwijl de chauffeur nog maar eens luidkeels zijn eigen (sterkgeurende) ontbijt op boerde. Als je van achter het stuur zélf de hele rit moet boeren weet je dat je écht misselijkmakend rijdt. En ik kan het weten. Maar alle gekheid op een stokje, dit soort momenten zijn eigenlijk ook ronduit hilarisch.

Eenmaal aangekomen bij Cretya raak je gewoon betoverd van het uitzicht. We hebben mazzel; er is nog een cabana beschikbaar, vanuit waar je jezelf in een oase van rust waant. Totaal geen notie van de enorme toestroom van mooie mensen die zichzelf op hun mooier-dan-mooist willen laten fotograferen alhier. Nou ja, wij laten ons niet kennen en doen ook een poging voor wat beeldschone foto’s. Oordeel zelf 🤣

De volgende dag hebben we, naast het vullen en naaien van pittenzakjes (daarover later meer) een kookworkshop aan huis geboekt. Yohana komt ons Indonesisch leren koken! Tijdens de eerste gang helpen de kids mee en eten ze warempel hun zelfgemaakte maaltje op. Aha, dus dat is de truc…

Yohana is een ontzettend grappig en nuchter type, die de nodige ervaring met Nederlanders heeft. Naast dat ze twee keer een relatie heeft gehad met een Nederlandse vent was ze ook te zien in een aflevering van ‘Ik vertrek’, toen ze kok was bij een retraite-hotel van een Nederlands stel. En met die Hollandse humor zit het ook wel goed: “Jullie Hollanders komen hier nou al honderden jaren onze kruiden jatten en nog smaken al jullie gerechten flauw”. Niks aan toe te voegen haha.

Oke, terug naar die pittenzakjes. Op school van de kinderen organiseren vrijdag een markt voor het goede doel. En in het kader van ‘ondernemerschap’ mogen de kinderen een kraampje huren om hun koopwaar te slijten. Ik had al een paar pittenzakjes gemaakt voor ze om mee te spelen en nu zijn we dus over gegaan op massa productie met behulp van locals.

Bij BaliBelieve verkopen ze doeken en kleding van handgestempelde stofjes. Echt zo onwijs mooi allemaal. Dus daar kochten we een kilo restmateriaal met allerlei kleurtjes en printjes. Vervolgens hebben we de buurvrouwen in de straat gevraagd of ze ons konden helpen met naaien. En zo kwam via via de zak met lapjes bij een naaister uit het dorp terecht, die tegen betaling 105 lege zakjes in elkaar flanste. En toen begon de grote rijst-vul-klus, waarna Maxime en ik weer ijverig de zakjes dichtnaaiden.

Dat je daar hartstikke vermoeid van raakt en zelfs een massage nodig hebt moet je natuurlijk niet onderschatten.

Nou die kans grijpen we dan maar met beide handen aan en dus laten wij ons met beide handen aangrijpen. De Balinese massage is er eentje met zeer ferme handkracht. Nadien heb ik het gevoel alsof ik ongecontroleerd van een 4 meter hoge duikplank ben gevallen en plat op mijn rug op het wateroppervlak ben geland.

Enfin, ietwat kreukelig stonden we dus die vrijdag bij een kraampje vol kleurrijke pittenzakjes op de charity-community-markt op school. Grappig om te zien hoe allerlei kinderen een business hebben bedacht; van de verkoop van geprinte posters tot drinkflessen vullen met vruchtensap. Helemaal leuk!

Diezelfde vrijdagavond kwam Arjan na twee weken eindelijk weer thuis. Zo onwijs fijn, want ik heb hem enorm gemist!

We besluiten die zaterdag lekker rustig aan te doen, te beginnen met een kopje koffie en een broodje kaas, dankzij de door Arjan meegenomen boodschappen.

We zitten nog heerlijk aan de eettafel als opeens de koffie in het kopje begint te trillen. Gevolgd door de vloer en de ramen. Huh…? Is dit nou een aardbeving? Voordat we ons goed en wel beseffen wat er gebeurt is het eigenlijk alweer voorbij. Dat waren tien hele vreemde seconden. Als ik zoek op ‘aardbeving Bali’ krijg ik direct een pop-up met de vraag of we schokken hebben gevoeld. Op die manier wordt door Google informatie over de beving vergaard. En ja hoor; het was er eentje, op zo’n 16 km afstand met een kracht van 4,9. We wisten dat we er zo nu en dan eentje konden verwachten, maar het is een enorm vreemd gevoel.

De rest van het weekend doen we gewoon waar we goed in zijn, hangen, zonnen, zwemmen, eten en drinken.

Op Maxime’s laatste dag bezoeken we wat boetiekjes én gaan we nog even op stap met zijn drietjes. De oppas komt en wij begeven ons naar het altijd bruisende Seminyak; Motel Mexicola om precies te zijn. En hoe kan je daar nou beter heengaan dan met een taxi? Jazeker, dit keer verrast Grab ons met een halve party-bolide. Allerhande led-lichtjes en versiering, en harde muziek met een bas waar je niet omheen kunt. We komen alvast helemaal in de stemming voor deze dolle avond. Want in Mexicola is het niet alleen heerlijk (Mexicaans) eten maar ook áltijd een groot feest, mede dankzij de losbandige Australiërs die hun avond maar wat graag al dansend op tafel doorbrengen.

Leuke mensen, lekkere drankjes; een top avondje als afsluiter van de vakantie. Want zo voelde het ook wel een beetje voor mij, tijdens Maxime’s verblijf: als vakantie. Lekker spelletjes doen, mooie gesprekken, leuke plaatsen bezoeken en vooral ook heel veel gehad aan haar hulp. Dus bedankt voor alles lieve vriendin ♡

6 thoughts on “Met maxi in de taxi”

Geef een reactie