Als je me een week geleden had gezegd dat ik binnen een paar dagen de kinderen op de scooter naar school zou brengen had ik je nooit geloofd.
Afgelopen maandag stond de les ingepland, we zouden vanaf huis worden opgehaald en naar het oefenterrein worden gebracht. Naïef als ik ben verwachtte ik een taxi, tot ik opeens stationair draaiende motoren hoorde. “Arjan, zou het kunnen dat ze ons per scooter komen ophalen…?”
En ja hoor, daar stonden onze instructeurs, elk op een scooter, klaar om ons een helm aan te reiken. Oké, ik vind zelf op een scooter al onwennig, maar achterop bij een vreemde, jezelf krampachtig vasthouden aan de achterkant van de zitting, terwijl diegene onverschrokken door de bochtjes crosst, is hele andere koek.
Gelukkig is het maar vijf minuutjes rijden. We komen aan op een parkeerplaats waar we de kneepjes van het vak leren. Met handige tips en tricks (zoals: twee vingers aan de handrem en alleen je ringvinger en pink aan de gashendel) leer ik steeds soepeler doseren en sturen. We oefenen met bochtjes, slalom, remmen, bergjes op en af etc. Na een uurtje zweten in een muffige helm is het tijd om de openbare weg op te gaan. Maar niet voordat we wat essentiële theorie hebben doorgenomen: voorrang neem je op gevoel, toeteren doe je zo vaak als mogelijk en alleen het verkeer voor je is jouw pakkie an. Oh: en als je kinderen, honden of kippen ziet: vaart minderen. We krijgen allebei een bordje achterop de scooter geklikt om aan het overige verkeer duidelijk te maken dat we studenten zijn. Dat opent deuren (of eigenlijk opent het ‘gaten’ in de passerende scooterpoloinaise), verkoop je ook t-shirts met zo’n tekst?
We toeren achter de instructeur aan met een oortje in. Hij vertelt ons via de porto waar we heen moeten, of (in mijn geval) na zo ongeveer elke bocht dat m’n knipperlicht nog aanstaat. “Miss, your blinker! Your blinker is still on!” Ik moet je eerlijk bekennen, een Indo-Engels accent door een Ali-express portofoon is niet direct loepzuiver te horen. De Mol zou een moord doen voor deze gebrekkige etherdiscipline. Dus heb ik het overgrote deel van de rit met discoverlichting gereden, ik moet er nog ff aan wennen dat dat ding niet automatisch afslaat.
Gedurende de rit begin ik het steeds leuker te vinden. Langzaamaan ontspannen mijn schouders en komt er een voorzichtige glimlach op m’n gezicht. Zodra je zelf ín het verkeer zit voelt het eigenlijk helemaal niet zo chaotisch. En je ziet de straatjes en omgeving heel anders vanaf de scooter. Kortom; blij dat we het gedaan hebben!
De dagen daarna bouwen we uit; eerst één kind mee op de scooter, daarna twee en de volgende dag scooteren we allemaal richting school zoals het een goed import-Balinees betaamd.
Verder hadden we een rustig weekje, lekker werken, tussendoor ff uit lunchen, keertje naar de nagelsalon (volgende keer een halve cm korter, want ik doe er drie keer zo lang over dit blog te typen met die slagpennen aan m’n vingers). Gewoon het relaxte leventje, en dat alles al scooterend, echt wel een stukje vrijheid hoor.
We merken dat het werken op afstand eigenlijk super goed gaat. We zijn beiden lekker productief en het huis is echt een fijne basis voor ons.
En ook hier dineren de kids wel eens vroeg met een prakkie hutspot terwijl Arjan tot laat doorwerkt, ook hier zijn de hummeltjes wel eens bloedirritant na een drukke schooldag en ook hier doen we een relaxt avondje Hollandse tv met een koppie thee. Net het echte leven hoor, haha. Wel grappig, we merken al na een week hoe ons ritme verandert. We liggen, voor ons doen, vrij vroeg op bed en zijn ook een stuk eerder wakker dan thuis. Met de vriendelijke groeten van de kraaiende hanen en blaffende honden weliswaar. Maar wel lekker; geen gehaast op de vroege morgen, ondanks de broodtrommeltjes, ontbijtjes en schooltassen.
Deze week is het Independence Day in Indonesië. Ze vieren dat ze sinds 1945 onafhankelijk zijn, van Nederland. Een gekke gewaarwording, om hier dan als Nederlander te zijn. Independence Day, ook wel (afgekort) Hari Kemerdekaan, is een grote feestdag in Indonesië (officieel heeft het feest een nog langere naam, maar mijn slagpennen en ik vinden de afkorting al hartstikke mooi).
Het wordt gevierd op 17 augustus, maar omdat dat in het weekend valt vinden veel feestelijkheden al op vrijdag plaats, zo ook op school. De hele week zijn ze al druk bezig geweest met het maken van vlaggetjes en papieren versiering in rood-wit, de nationale kleuren van Indonesië. Gehuld in rood-witte kleding gaan ze dan ook naar school die vrijdag. De hele dag is het groot feest en spelen ze traditionele Indonesische spellen zoals zaklopen en kroepoek happen. Een geinige en traditie die ons bekend voorkomt. Ons eigen Hollandse-5-mei-bevrijdings-kind voelt zich als een vis in het water vandaag.
Ze hebben een heerlijke dag gehad en komen enthousiast uit school. Ivy zelfs dubbel enthousiast, want ze heeft een vriendin gemaakt. Ze voelde zich best een beetje verloren die eerste week. Waar Colin op dag twee al direct hartelijk werd ontvangen door z’n vrienden voor een potje trefbal, stond Ivy steeds timide tegen ons aangekleefd bij het wegbrengen. Dus heel fijn om de schoolweek zo af te sluiten.
Ook deze vrijdag luiden we het weekend in door een hapje te eten bij Milk & Madu. Gewoon een fijn plekje zo, met speeltuintje, lekker eten en live muziek. Op zaterdagmorgen pakken we eerst een taxi naar de Living World Mall. Voor lange stukken zien we het scooters niet zo zitten. En daarbij verwachten we goedgevulde tassen; we gaan namelijk het zakgeld uitgeven aan speelgoed plus wat shirts voor Arjan en een sandaal-achtig iets voor Riff scoren. Voordat we uit Nederland vertrokken hebben we nog een nieuw paar aangepaste schoenen laten aanmeten voor hem. Maar hier gaat alles blootsvoets, dus ze worden nauwelijks gedragen op schooldagen… En aangezien het ook best een klusje is ze aan te krijgen is een simpel instappertje voor het ritje naar school een goede aanvulling.
We houden de klok in de gaten, want we moeten op tijd terug. Om 14:00 uur verwachten we Lillie, onze oppas. We kennen haar van twee jaar geleden, hebben in de tussentijd contact gehouden, en het is heel fijn haar weer te zien. Zo’n lief en enthousiast mens, het voelt meteen weer goed. Hop hop, Arjan en ik gauw de taxi in, op naar Finns Beachclub. Een heerlijke plek, met goeie muziek, een fijn zwembad vol feestende mensen, comfortabele lounge-bedjes en lekker eten. Het is zo lekker dit te kunnen combineren, echt genieten zo’n dagje met z’n tweetjes.
Die zondag houden we voor een ieders comfort lekker relaxt; zwemmen, zonnen, Lego, schermtijd, uit eten en een ijsje toe.
Het was weer een paradijselijk weekje. Tot de volgende!
En superlief dat jullie meelezen en zo enthousiast meeleven met ons hele bestaantje hier. You’re the best!
Wat leuk om te zien dat jullie zo’n plezier hebben,
Groetjes en een dikke kus van oma!
Wat heerlijk om te lezen dat jullie en zeker ook de kids het zo naar de zin hebben. Wel gedurfd hoor om op een scooter rond te tuffen met al dat verkeer daarzo! Petje af.
Tof Sanne! Ik ben weer thuis van mijn eigen reisvakantie, maar ga nu één voor één je blogs teruglezen. Heel leuk om zo van de zijlijn mee te kunnen genieten!