Het moet voor de Italianen toch een gekke gewaarwording zijn. Hoe twee maanden per jaar, rustige pittoreske dorpjes, worden overspoeld door een heel leger aan Hollandse vakantievierders. Die op hun flipflops met zongebruinde benen door de straten marcheren, de terrassen vullen en marktjes met prullaria leegkopen. Een prima setting om alvast weer te proef-integreren.
Onze een na laatste bestemming is een kleinschalige camping aan het Mergozzo meer. Het uitzicht vanaf het baaitje is fantastisch en het is lekker rustig. Voor ons bijna té rustig, maar gelukkig zijn we in het gezelschap van m’n zusje en haar gezin. We vieren hier alle gemiste kinderverjaardagen van het afgelopen jaar op het strand, met een taartje, lang-zullen-ze-leven en kleine cadeautjes!
Na 5 dagen verplaatsen we ons naar misschien wel het beroemdste meer van Italië: Lago di Garda. Aangezien we niks hebben geboekt wordt het een uitdaging een plekje te scoren en horen we aan elke poort dat de camping vol is.
Terwijl we door Lazise en Peschiera rijden zien we op diverse parkeerplaatsen nog beschadigde auto’s staan. Een erfenis van het recente noodweer. Voertuigen met compleet verbrijzelde ruiten worden nog elke dag weg getakeld.
Gelukkig hebben wij allerminst noodweer, het is snik heet op camping ‘Spaggia d’oro’, in Lazise. We hebben gelukkig een plekje kunnen vinden voor tenminste twee dagen en blijken daarna nog te kunnen verlengen. Tot groot geluk van de kinderen, die zichzelf meteen hebben aangesloten bij vriendengroepjes en de minidisco-dansjes algauw onder de knie beginnen te krijgen. En zo slijten we onze dagen, liggend aan het zwembad, chillend op een klapstoel en flanerend langs de haven.
Wanneer later die week bericht vanuit thuis komt dat het met m’n vader niet goed gaat, besluiten we een paar dagen eerder dan gepland naar huis te gaan. Rond 7 uur ‘s avonds beginnen we, vergezeld van een grote voorraad Red Bull en koffie, aan onze nachtelijke terugreis.
Aangezien we al een vignet voor Oostenrijk hebben gaan we die richting op. Na een paar uur rijden wordt opeens de route aangepast door een tunnel die blijkbaar na 22:00 dicht gaat. En zo rijden we, rond middernacht, over een bergpas door zo ongeveer alle Oostenrijkse wintersport dorpjes. Aardedonkere slinger weggetjes, waarbij we alleen maar kunnen hopen dat er geen hert op de voorruit klapt.
Volledig geradbraakt parkeer ik, na 16 uur sturen, de auto bij het huis van Arjans broertje. We kunnen een paar dagen in zijn huis verblijven, aangezien er in ons huis nog huurders zitten.
Het is zo gek om thuis te zijn en iedereen weer te zien. Al is het ook dubbel om meteen met beiden benen op de grond terecht te komen en direct door te rijden naar het ziekenhuis.
Terwijl ik het laatste stukje van deze blog afrond zijn we inmiddels alweer anderhalve maand thuis. School is weer gestart, het sociale leven hervat en de normale dingen zijn weer begonnen. Het is vreemd om te ervaren hoe ‘snel’ je weer in je oude leven terug stapt. En hoe dat soms heel vertrouwd voelt, maar soms toch ook een beetje als een broek die niet zo lekker zit. We missen van tijd tot tijd het reizen, de avonturen, het relaxte ritme.
Het zal tijd nodig hebben, om alle mooie herinneringen een plekje te geven en alles hier thuis weer eigen te maken.
Ik kijk er naar uit om op een druilerige regendag, met een kopje thee op de bank te ploffen en alle blogs terug te lezen. Alles herbeleven en ons realiseren wat een fantastisch avontuur het was. Om daarna te dromen van een nieuw avontuur. Want dat we nog eens een grote reis willen maken, dat staat vast!
Bedankt allemaal voor het meereizen, meeleven en meelezen!!!
Ik heb genoten van jullie mooie reis!
Het was een groot plezier om er via de verhalen een beetje bij te zijn, maar heel fijn dat jullie er weer zijn
Dankzij jullie heb ik ook een jaar mogen reizen ( vanuit huis weliswaar;) maar het was fantastisch jullie te mogen volgen !!
Liefs Anne & Juul
wat was het een feest afgelopen jaar om jullie verhalen te lezen. Geniet lekker na!