Met enige weemoed ritsen we voor de laatste keer deze reis de backpacks dicht. Een jaar lang, met beperkte garderobe en weinig persoonlijke spulletjes. Hoe we dat gedaan hebben is me nog steeds een raadsel, maar het is meer dan goed gelukt.
De weg naar huis voelt dubbel. Het is fijn om weer terug te gaan en het voelt ook echt goed. Maar het hele idee dat de grote reis achter je ligt, de herinneringen gemaakt zijn, dit was het dan. Is een gek idee.
In Nederland staan we te popelen om de bagage van de band te plukken en door de schuifdeuren te gaan. Daar lopen we in de open armen van familie en worden we verwelkomd met een mooi spandoek en Hollands snoepgoed.
Deze dagen thuis voelen gek. We zijn thuis, maar toch nog niet echt. Omdat er de komende maand nog een aantal huurders in ons huis komen voelt het een beetje alsof we te gast zijn, met al onze eigen spullen nog in kratten en bakken in de garage.
We genieten van lieve mensen, broodjes filet american en gezelligheid. Tussen de bedrijven door hebben we nog wat praktische dingen op de agenda, zoals haren knippen (oeiiiii er blijft weinig over van m’n beschadigde reis coupe) en een observatie en intake voor Riff bij Heliomare. Na de zomer mag hij starten in de therapeutische peutergroep, waar we heel blij mee zijn.
Tegen het eind van de week hebben we alle bestelde camping benodigdheden binnen en kunnen we onze eigen auto gaan inruimen. Na 5 dagen Nederland laten we die zaterdag een gehuurde daktent op de auto monteren, waarna we richting Duitsland navigeren.
We overnachten in Unterhaching, waar we in een typisch Duits brauhaus belanden. In een soort achterkamer zien we een hele grote delegatie in traditionele klederdracht zitten. Alle leeftijden door elkaar, alsof het de normaalste zaak van de wereld is om je zaterdagavond in lederhosen te spenderen. En dat is het hier misschien ook. Het geeft ons in ieder geval, met een weissbier in de hand, meteen een vakantiegevoel.
De volgende morgen rijden we in alle vroegte door richting Kroatië. De route leidt ons door het prachtige groene Slovenië. De laatste kilometers, alsook de grensovergang, liggen in een bergachtig gebied, met een enkelbaans slingerweggetjes. Na wat vertragingen komen we eind van de middag aan in Medulin, nabij Pula, in Kroatië.
Een camping met alles erop en eraan. Glijbanen, animatie en de eerste avond meteen een prinsessenfeest met rekken vol jurken. De kids vermaken zich hier prima, en zijn helemaal happy dat er voor de verandering eens een speeltuin vol Nederlandse kindjes tot hun beschikking staat.
Medulin is een gezellig dorpje aan de Middellandse zee, met een jachthaven en sfeervolle boulevard, waar we een avondje uit eten gaan. Het zakgeld van de kids brandt in hun zakken en dus worden de souvenirwinkels meteen maar van hun Ali-expres collectie afgeholpen.
Kroatië doet ons een beetje aan Italië denken, maar heeft toch wat meer die Oost-Europa vibe.
Tegen het eind van de week worden de weersvoorspellingen voor Kroatië heel slecht. Ook voor Slovenië en noordelijk Italië zijn de verwachtingen niet optimistisch, dus besluiten we een dag eerder weg te gaan uit Kroatië en richting Florence te rijden.
Italië, Dolce Vita, we komen eraan!
We klappen de tent uit op Firenze in town, de stadscamping van Florence. Wanneer we die avond op het hippe restaurant van de camping zitten begint het, uit het niets, kei- en keihard te regenen. Iedereen grijpt zo snel mogelijk zijn bezittingen bijeen en rent naar binnen. Een troosteloze aanblik van een drijfnat terras met verlepte pizza’s, volgeregende glazen en doorweekte tafelkleden blijft over.
Als wij later die avond bij de tent terug komen blijken niet alleen onze klapstoelen kletsnat (iets dat ons eerder dit jaar in Australië ook meermaals is gebeurd… Je bent een ezel of je bent het niet hè)
Ook de stekkerdoos en opladers zijn gaan zwemmen en hebben kortsluiting gemaakt.
De dag erna pakken we de shuttle bus vanaf de camping naar een nog steeds regenachtig Florence. We zijn hier twee jaar geleden ook geweest. Dat gegeven, én de regen, maken dat we deze dag anders invullen. We beginnen een uurtje opdrogen in de Legowinkel (die we eigenlijk overal ter wereld wel mee hebben gepakt). Daarna is de regen iets minder intens, dus bekijken we een druilerige dom die is omgeven door een plein vol wandelende poncho’s.
We zijn aan het bedenken wat we verder kunnen bezoeken, als de regen weer een opleving heeft. Net op dat moment passeren we een etalage met wat modeltreintjes. Het blijkt een museum te zijn, nou een schot in de roos! Prachtige landschappen vol kleine treintjes (én kleine ‘verhaaltjes’) zorgen ervoor dat we allemaal een uurtje met grote bewondering staan te turen.
Als we tegen het middaguur buiten stappen blijkt het opgeklaard en zo kunnen we nog wat uurtjes door de stad lopen. Een stad die echt voelt als een geïllustreerd geschiedenisboek, prachtig. En ik heb mezelf nog op een catchy souvenir met een knipoog getrakteerd!
De overige dagen in Florence zijn gelukkig droog en zonnig, dus vermaken we ons bij het fijne zwembad, waar de kids algauw weer allemaal speelvriendjes hebben. Dat is zo fijn aan campings in Europa, er zijn altijd wel kids om mee te spelen en Nederlanders om een praatje mee te maken.
En zo is ons (inmiddels aangepaste) Europa rondje alweer op de helft! In de volgende blog meer (meren) in Italië én het thuiskomen, voor het echie!
welkom thuis. wat een ervaringen hebben jullie opgedaan. het zal wel weer wennen zijn hier in Nederland. Tot gauw.