Terwijl Arjan rustig met z’n kopje koffie op een klapstoel voor het huis zit zie ik in m’n ooghoek iets groots bewegen. Veilig vanachter het glas aanschouw ik hoe een viertal zebra’s langzaamaan dichterbij komt en m’n man bijna van z’n stoel doet vallen wanneer ook hij ze in de gaten krijgt. Geen dag hetzelfde hier 😂
Zo wisselen we de koffie-op-een-klapstoel dagen af met safaridagen. Inmiddels is het in Zuid-Afrika schoolvakantie en blijkt Krugerpark een geliefde vakantiebestemming. En dan met name via de toegangspoort ‘crocodile bridge’.
Wanneer we op een doodgewone woensdagmiddag bij de poort arriveren voor een paar uur safari stuitten we op een dicht hek met een bordje ‘quota full’. Er mogen geen mensen meer door… Onverrichter zaken dus weer terug naar het huisje, waar de enige wilde dieren die we die dag zien uit de Freek Vonk filmpjes komen. Want de kinderen gaan intussen vrolijk verder met hun project, wat al aardig vorm krijgt.
We besluiten later die week, ivm de drukte, een keer lekker vroeg op safari te gaan. Het park gaat 6 uur open, iets dat voor ons, met onze kleine ochtend-mensjes al bijna middag is. Dus geen enkel probleem. In het donker op pad gaan vinden ze ook maar wat leuk. Iets over zessen sluiten we aan in een lange rij bij de toegangspoort, waar we een uur lang zullen vertoeven. Wow…
De safari’s in Kruger vervelen nooit. Elke keer weer een andere route en overal zijn de uitzichten even mooi. Een van onze favo routes is die tussen ‘Lower Sabi’ en ‘Skukuza’, twee campings (met handige koffie/speeltuin/sanitair/snack-stops).
Een weg langs de rivier waar je gegarandeerd altijd wel nijlpaarden, krokodillen en olifanten treft. En met een beetje mazzel nog meer!!
Een andere favo route: de offroad s114 waar we een tweetal leeuwen spotten die, met bebloede manen, een kadaver zitten te verorberen.
Dat die gesloten poort bij ‘Crocodile Bridge’ geen uitzondering is blijkt later die week wel als we rond het middaguur aankomen. “Hi sir, we are full. You don’t have a reservation?”
De ranger kijkt ons meelijwekkend aan, voor hem is het ook niet leuk om steeds mensen te laten omkeren, verduidelijkt hij.
“Is het mogelijk dat andere poorten nog wel open zijn?” Probeer ik.
“Geen idee, misschien Malalane”. De ranger geeft ons het telefoonnummer van de poort door waarna we al omkerend proberen te bellen. Er wordt helaas niet opgenomen, maar aangezien we toch niks beters te doen hebben besluiten we toch maar naar de andere poort te rijden. Tegen onze verwachtingen in is deze poort nog wel open! Top! En leuke bijkomstigheid, vanaf hier rijden we ook weer door een ander stukje van het park!
Toch proberen we heel eigenwijs een paar dagen later nog eens de Crocodile Bridge gate, om 6 uur ‘s morgens. We worden in een soort sub-rij in de berm gedirigeerd door de rangers, met zo’n 40 auto’s voor ons. We hadden mazzel, want er mogen nog 4 auto’s aansluiten en daarna zien we de rangers alle aansluitende auto’s zonder reservering weg sturen. De poort gaat dus nu al dicht, om half 7 ‘s morgens!
En of we nou echt zo’n mazzel hadden…? We hebben drie uur daar in die berm staan wachten, tot we de poort door mochten, aangezien de reserveringen voorrang hadden. We waren hierna wel genezen van deze gate en hebben alle keren daarna de rustige Malalane gate gepakt.
Rijden door Kruger is een heerlijk tijdverdrijf. Koffietje mee, lekker muziekje aan, af en toe een stop voor een ijsje of even spelen. En geen dag hetzelfde!
De kids vinden de safari’s inmiddels al heel gewoon en bedenken de dagen ertussendoor liever andere leuke dingen om te doen. Zoals bijvoorbeeld spelen dat er iemand jarig is (ik in dit geval), om ons over te halen om taart te kopen. Ach waarom ook niet! En verder lekker knutselen, spelletjes doen en Lego bouwen. En ook een dagje springen in een trampoline-park mag niet ontbreken.
In onze laatste week hier hebben we opeens weer superveel dieren op bezoek rond het huis. Spannend, vooral als er giraffen van heel dichtbij passeren!! Dit is zo mooi aan deze locatie, dat er zomaar een aap uit je zwembad staat te lurken of een koedoe langs je badkamer sjokt. Echt heel gaaf.
En wat ook lachen is (flauw woordgrapje), we zien opeens superveel hyena’s! Die hielden zich de eerste weken goed schuil, maar we spotten ze nu bijna elke keer. En ze zijn zoooo enorm schattig! Het schijnt dat de manier waarop Disney de dieren heeft geportretteerd in de Leeuwenkoning hun reputatie flink heeft aangetast. Er zijn maar weinig dierentuinen die interesse hebben in hyena’s en ook goede doelen gerelateerd aan deze beestjes halen bizar weinig op. En waarom, want ik vind ze er zooo fluffy, schattig en aaibaar uit zien. Dus hieronder even een ode aan de hyena, zijn jullie ook om?
Wat de kinderen betreft hebben ze de safari’s wel een beetje gezien inmiddels, dus halen we de laatste dagen nog even alles uit de kast om het ook voor hen leuk te houden in de auto. Aankruis lijstjes, nieuwe kleurboeken en kinder podcasts.
In Kruger rijdt iedereen als een 80-plusser; traag, tegen de voorruit geplakt en schichtig om zich heen kijkend.
Maar dat is eigenlijk super handig, want je hoeft alleen maar de rest te vertrouwen op hun dieren-spot-skills. Voor mensen die zonder verrekijker het park doorkruisen is dat ideaal.
Wanneer er een rijtje auto’s stil staat weet je dat er wat te zien is. Hoe langer de rij hoe spectaculairder de dieren doorgaans.
Maar soms heb je geluk, en heb je een (bijna) privé belevenis. Zo ook die keer dat we naast een safari-kar parkeerden en van heel dichtbij een leeuwenpaar zagen liggen! En dan… komen ze in actie en zit je opeens vanaf de eerste rij een romantisch leeuwen onderonsje te begluren.
Hoe uniek is dat!!! Een waar hoogtepunt op onze laatste safaridag!
Tijdens deze laatste Afrika-week voelen we het einde van de reis opeens enorm voor de deur staan. We hebben nog een week Qatar te gaan en zijn voor daarna nog een rondje Kroatië en Italië aan het plannen. Maar we denken ineens weer na over ons leven straks en zijn alvast weer wat dingen aan het regelen, zoals school, clubjes, opvang, dat soort dingen.
Tijdens het touren door Kruger hebben we ook veel tijd gehad om terug te blikken op dit jaar en over de toekomst na te denken. Zo’n lange reis smaakt absoluut naar meer en we hebben zoveel tofs gedaan dit jaar.
Maar we focussen ook op alle leuke dingen van thuiskomen.
Nog even terug naar ons ‘thuis’ hier in Zuid-Afrika. Want na een maand is het dan toch echt tijd om het heerlijke plekje dat we hadden in Marloth Park te verlaten. Sinds een aantal dagen branden er waarschuwingslampjes in de auto die iets met de rem te maken hebben. We hebben contact gehad met de verhuur en afgesproken om toch maar te gaan rijden naar Johannesburg, met een iets minder werkende rem. Op hoop van zegen dan maar.
We komen in de namiddag veilig en wel aan in een luchthaven-hotel waar de huurauto opgehaald wordt. De auto zit er vanbinnen inmiddels uit alsof er een kilozak koekkruimels is ontploft en ook de buitenkant is wat krassen, deukjes en tiewraps rijker. De staat van de auto was in beginsel al niet denderend, maar onze extreme off-road avonturen hebben daar nog een schepje bovenop gedaan. De medewerker die de auto komt ophalen lijkt er niet zo’n punt van te maken en complimenteert Arjan zelfs met onze vindingrijkheid om wat onderdelen met tiewraps vast te maken. Hij vertelt ook dat de befaamde route waarop wij dikke pech hadden inmiddels wordt afgeraden te rijden. Komt voor ons net een maandje te laat, maar toch bedankt. Of we de borg terug krijgen blijft nog een dag of dertig spannend 😅
In Johannesburg is het met een graad of 12 nog een beetje frisser, dus vertoeven we de laatste dag heerlijk in de hotelkamer, voordat we in de namiddag uitchecken. Op naar de warmte, op naar Qatar!
Wat weer een prachtig geschreven verhaal. Een genot om te lezen
😃😘👍💖