Bakkie/kakkie koffie?

Alsof ik weer 6 jaar was en m’n kinderfeestje op het punt stond te beginnen. Zo voelde ik me toen ik de glazen inschonk. Met gespitste oren luisterden we hoe er een auto naderde. Er klonken stemmen en toen we de voordeur openden was het meteen weer als vanouds!

“Welkom op Bali!” Proostten we, welkomstcocktail in de hand, met onze vrienden. Hoe leuk om elkaar, aan de andere kant van de wereld, weer te zien.

Het was super fijn om een paar dagen door te brengen met z’n allen. Eerst twee dagen samen in Seminyak, waar we, dankzij de oppas, als vanouds met z’n viertjes op stap konden. Hello cocktails!

We achtervolgden Michel en Natasja naar Ubud, waar we mochten komen logeren in hun villa. Wat een ruimte, prachtig groen, fijn zwembad en de hele dag personeel tot onze beschikking om te koken of koffie te zetten. Wat heerlijk!

Terwijl onze gastheer en -dame masseurs hadden uitgenodigd trokken wij erop uit met de kids. Laten we wel zijn, een massage onder het genot van tetterende kinderstemmetjes schiet tenslotte ook wel een beetje z’n doel voorbij.

En het toeval wil dat wij graag een kijkje wilden nemen bij Monkey Forest. Na een korte briefing richting de kids: ‘hoe om te gaan met apen’ konden we het park in. Enigszins gereserveerd (want: hoe kijk je de apen níét in de ogen…?) schuifelden de kinderen aan onze hand het bos in.

Algauw zagen we hoe een brutale aap kastjes van een klein kioskje probeerde te openen, maar binnen mum van tijd was er een medewerker bij om hem met een hoop bombarie te verjagen.

Het park is echt prachtig, zo mooi groen met diverse tempelgebouwtjes waar de aapjes op, rond en tussen klauteren.

Als je de behoefte voelt kun je ook nog bij een van de medewerkers het ‘selfiepakket’ afnemen, waarbij ze met behulp van eten een aap perfect op je arm of schouder laten poseren.

De apen waren vrij rustig, men zegt dat dat komt omdat ze ‘s morgens hun eten krijgen op de diverse voederplekken. Al was een exemplaar wel erg nieuwsgierig naar dat kleine soortgenootje op wieltjes.

Er zijn ruim 1000 apen in het park, die zich daar helemaal thuis voelen. Ze weten feilloos de weg naar de kraantjes, die ze zelf opendraaien om eruit te lurken. Vervolgens sjokken ze achteloos verder, ervan uitgaande dat een of andere bezoeker het kraantje vast weer voor ze dichtdraait. En dat gebeurt dan ook. Wie is hier nou eigenlijk de aap en wie de klant…? Super grappig om te zien.

Na de apentocht gaan we door naar de volgende activiteit: koffie drinken bij de civetkatten.

Wat dat met elkaar te maken heeft? Onze gids legt het uit met een ongekende overtuiging en sprekende mimiek. Een rolletje in GTST zou voor hem geen gek idee zijn.

De bladeren met daarin de koffiebonen voeren ze aan de civetkatten, waarna de onverteerde (maar wél gefermenteerde) koffiebonen het lichaam weer verlaten.

Juistem; in de kak. Daar halen ze de bonen uit waarna ze ze roosteren en malen. Het is ook nogal een spectaculair verhaal, dus ik snap de intense gezichtsuitdrukking van de gids steeds beter.

Het is vanzelfsprekend dat het produceren van deze koffie nogal veel tijd en inspanning vergt. Deze ‘luwak-koffie’ is dan ook een van de meest exclusieve koffiesoorten ter wereld. De denigrerende bijnaam ‘poep-koffie’ is niet bepaald op z’n plaats, want het is oprecht zalig. Voor ons als verfent koffie-groot-verbruikers misschien wel de allerlekkerste koffie ooit gedronken. Maar wellicht moeten we het later deze reis nog eens proeven om het zeker te weten.

Na deze toffe ervaring gaan we terug naar de villa, gelegen in een rustig Indonesisch wijkje. Wanneer we hier rond lopen worden we enthousiast begroet door vele blaffende honden gevolgd door hun baasjes die dolblij onze blonde nakomelingen gedag zwaaien.

Na een aantal gezellige dagen samen scheiden onze wegen en gaan wij terug richting ons ’thuis’ in Seminyak. Gek eigenlijk, hoe dat zo voelt na een aantal weken. Maar het straatje is ons inmiddels zo vertrouwd. We hebben hier onze favo supermarkt en zijn vaste klant bij een restaurantje om de hoek, waar we voor een paar tientjes regelmatig heerlijke noodles, saté en pannenkoeken kunnen eten. Voor dat geld kun je het zelf niet maken.

Op maandag pakken we een taxi voor een snorkel-excursie naar Blue Lagoon. Met een afgeladen bootje scheuren we naar het rif, waar we, gewapend met een flesje vissenvoer, de zee in worden gedropt. Zo mooi hoe er een heel ander leven onder het wateroppervlakte begint. Een heel eigen wereld met koraal en allemaal gekleurde visjes. Mijn favoriet: een regenboogexemplaar met allerlei pasteltinten.

We vullen onze dagen hier met strand, zwembad en het nodige schoolwerk. Ivy wilde dolgraag net als Colin aan de slag, dus hebben we wat materiaal laten printen en zijn we zowaar met een thema gestart in m’n minuscule klasje van 2.

De vele vlinders en rupsen hier geven genoeg stof tot leren en van het (digitale) boek Rupsje Nooitgenoeg krijg je nooit genoeg. Het is eigenlijk zo leuk en bijzonder om m’n eigen kinderen les te geven dit jaar en we hebben daarin een goede draai gevonden.

En, we vierden ons tienjarige trouwdag hier op Bali! De oppas kwam ons aflossen voor een romantisch diner, maar eerst: taart!

Wat ontzettend lief dat ze dat voor ons mee had, Lillie is echt goud waard. En zo konden wij met z’n tweetjes romantisch dineren bij een prachtige kleurrijke zonsondergang.

Maar niet alles is altijd rozengeur en maneschijn hoor.

De enorme afstand was zó voelbaar toen er bij het thuisfront deze week gezondheidsproblemen waren. Zomaar even terugvliegen is een hele onderneming, en wanneer besluit je nou wel of niet terug te gaan? Tijdsverschil, onzekerheid, afstand… We wisten van te voren dat deze momenten er ook zouden kunnen zijn, maar toch… Gelukkig hebben we de digitale middelen om veel contact te hebben en is alles nu weer rustiger ❤️

Dus: weer even vooruit plannen! Nog ruim een week genieten van ons huis op Bali en dan gaan we door naar de volgende plek. Wordt vervolgd…!