Vanaf het moment dat we voet zetten op het eiland hadden we hem hoor. Die welbekende Bali-vibe. Tijdens de rit van de luchthaven naar ons tijdelijke huis keken we onze ogen uit. Niet zelden zagen we hoe scootertjes, al dan niet beladen met hele families, ladders en/of surfboards, nét niet botsten. Alles gaat hier door elkaar, over de stoep en rakelings langs obstakels en muurtjes. De enige verkeersregel: kijk zelf maar even wie waar op de weg past. En dat gaat nog goed ook. Fascinerend.
De villa, compleet voorzien van alle gemakken inclusief zwembad, is een fijn thuis voor de komende weken. En zo kunnen ook wij, weliswaar ietwat vertraagd, het schooljaar opstarten hier.
Wanneer je hier een poosje ‘woont’ is een gevulde koelkast wel wenselijk. Algauw kwamen wij erachter dat er een fijne supermarkt met ruime keuze binnen loopafstand ligt. Althans, in theorie. De wandeling er naartoe is er niet een om voor recreatieve doeleinden met 3 kleine kinderen te doen. Dus laten we ons tegenwoordig door een grab-taxi door de krappe stoeploze bochtjes manoeuvreren.
Óf we laten die Grab wat boodschapjes thuis bezorgen, iets waar we echt wel aan kunnen wennen hoor. Praktijkvoorbeeld; we beleefden een zoektocht van luttele uren in een groot winkelcentrum, voor het inkopen van knutselspullen. In het bijzonder lijm, gum en liniaal, voor de schooltaken. Helaas gingen we grotendeels onverrichter zaken huiswaarts, met enkel een royaal geprijsd ‘knutselkoffertje’. Weliswaar zonder de benodigde lijm, gum en liniaal.
Dus speurden we thuis even in de Grab-app en jawel! Een half uur later stond er een scootertje met een plastic tasje vol vouwblaadjes, lijm, stiften, linialen en allerlei andere fröbel-troepjes voor de deur, van de lokale knutselwinkel. En dat voor slechts een kwart van de prijs waarvoor we het koffertje hadden aangeschaft in een speelgoedwinkel dat zichzelf ‘Early Learning Centre’ noemt. We moeten soms nog even uit onze westerse modus stappen geloof ik.
Tip voor iedereen die naar Azië gaat dus. Zonder de Grab-app ben je verloren, ik herhaal: VER-LO-REN.
Colin en Arjan verkennen deze week de Balinese golven tijdens hun surflessen.
Terwijl zij beiden uit man en macht pogen enkele seconden op hun board te blijven staan vermaken wij ons op het strand, waar toevallig een soort ceremonie gaande is.
We zien hoe een Indonesische man meermalig een vogel de zee in bonjourt, waarna het beestje gehoorzaam terug zwemt. Het hele ritueel herhaalt zich wanneer onze gevederde vriend zich wederom laat oppakken om nogmaals als een rugbybal de zee in te worden gekatapulteerd.
We aanschouwen honderden prachtig geklede dames en heren die in een optocht over het strand voorbij komen, al dan niet met bloemenkransen of parasols. Het is een ontzettend mooi gezicht en speciaal om te zien hoeveel waarde ze hier hechten aan hun tradities.
Een goed voorbeeld daarvan zijn de vele offers die we overal zien liggen. Kleine bakjes (als je niet oplet sta je erop), gemaakt van palmbladeren, met daarin wat bloemen, wierook en rijst of crackers. Dat laatste tot grote vreugde van de zwerfhonden en straatratten die we gulzig langs de bakjes zien snuffelen. Waar het voor dient kom ik later op terug en ook een foto houden jullie tegoed.
De kids maken deze week kennis met hun oppas Lillie, terwijl wij kennis maken met het bruisende Beach-club leven hier op Bali. We krijgen af en toe een foto door van thuis, waardoor het relaxen op een strandbedje prima lukt.
Het is fijn dat de kindjes (en wij) zo’n goede klik met haar hebben, want het is toch even wennen om zo af en toe kinderloos op pad te gaan hier in een ander land. Maar wel iets wat we belangrijk vinden, om naast alle fijne tijd met zijn vijven, ook zo nu en dan leuke dingen te doen met zijn tweetjes.
Of…. Met zijn viertjes! Tegen het eind van onze eerste week hier krijgen we Hollands bezoek! Maar daarover in de volgende blog meer 🙂
Leuk om te lezen. Wat maken jullie leuke dingen mee. Stoere kerels , hoor zo op de golven.
Geniet ervan.