Té zen?

Chaotisch? Ik? Welnee?

Oké. We zijn al het nodige kwijt geraakt op reis. Maar bekijk het positief; een deel van de spullen hebben we ook weer terug gevonden.

En oké, we realiseerden ons pas op reisdag 4 dat we ons nog uit moesten schrijven uit de gemeente, wat gelukkig digitaal kan. Dus niks aan het handje. En tsja, de huurauto nog even snel regelen, bleek een zoektocht, maar is ook gelukt. En zelfs de vergeten spullen van thuis komen volgende week mee onze kant op naar Bali met onze vrienden.

We leven gewoon lekker met de dag, daar komt het op neer. En waar kun je dat nou beter doen dan op het tropische Langkawi? De afgelopen weken hebben we enorm genoten van het eiland-leven. Per veerboot vertrokken we vanaf het plaatsje Kuala Kedah, waar we wel nog even de huurauto moesten stallen. Een zelfbenoemde parkeerwachter wees ons een plekje aan de weg en vroeg ons de nodige Ringit te betalen. De combinatie van regen en een boot die we moesten halen zorgde ervoor dat we nogal argeloos akkoord gingen en de beste man wat geld in z’n handen drukten. Iets waar we later, onder een palmboom nogal eens over nadachten. Was het überhaupt wel een parkeerplaats? Want er was ook een échte parkeerplaats voor de terminal. Zou de auto er nog staan bij terugkomst? En in welke staat dan…? Wat is de procedure bij weggesleepte of gestolen huurauto’s? Gedachten die we ook snel konden wegwuiven, want ja, wat doe je eraan vanaf een ligbedje op een eiland?

De boottocht naar Langkawi duurde twee uurtjes. De boot was afgeladen vol en de wilde golven schudden de bagage en mijn maaginhoud hevig door elkaar.

De aftrap van ons eilandavontuur vond plaats in een appartement op een resort. Waar we inmiddels weten dat een resort niet altijd inhoud dat het een hotel-achtig resort is zoals wij dat interpreteren. Menig maal gaat het om particulier verhuurde accomodaties, op een ‘resort’, met zwembad. Doorgaans zonder lobby, je checkt jezelf in middels een deurcode of sleutelkastje.

Het was een prima huisje, maar ook dit resort was zó verlaten. Restaurants dicht, geen mens in het zwembad te bekennen, een verwaarloosde pool-bar.

Terwijl deze plek, met een baaitje vol palmbomen aan een wit strand, zo ontzettend mooi is. We hopen voor al deze prachtige plaatsjes dat het toerisme weer volop kan draaien de komende jaren.

Gelukkig hebben we inmiddels de Grab-app ingewijd, dus is een taxi naar de bewoonde wereld zo geregeld. We brengen een dag door bij de Langkawi Sky-cab, waar we met een gondel hoog de bergen in gaan. Dwars over de groene boomtoppen, wauw! Het is redelijk helder en we kunnen een heel groot deel van het eiland, inclusief ‘ons’ baaitje zien.

En aldaar pakken we ook het kleine selfie museum even mee op verzoek van de kids.

Afgezien van de eerste 4 nachten hebben we nog geen accommodatie geregeld voor de overige 5 nachten op het eiland. Dus doen we een verkenningstocht langs twee kanshebbers. Het gezellige Palangi Beach Resort wint glansrijk en zo zitten we even later heerlijk in een houten hutje aan een meertje. Echt een fijne plek, leuke zwembaden, heerlijk eten aan het strand en voor de kids genoeg andere hummels om mee te spelen. Alles behalve verlaten, hier hebben we écht een tropisch vakantiegevoel.

Er is zelfs babysitter service, en zo kunnen wij ook hier een avondje met z’n tweetjes op pad voor een hapje en drankje aan het strand. We belanden bij een super leuk tentje, waar heel veel uitwisselingsstudenten blijken te zitten vanuit heel Europa. Ze studeren een half jaar in Singapore of Kuala Lumpur en zorgen ervoor dat ze in de weekenden ‘vakantie’ vieren en erop uittrekken, bijvoorbeeld naar Langkawi. Heel leuk om te horen.

Op dit eiland zie ik ook twee medical clinics van binnen, omtrent het laatste hoofdstuk van de kapotte knie. Ik wil jullie niet onthouden hoe fascinerend dat verloopt..

Tijdens het eerste bezoek mogen nog niet alle hechtingen eruit helaas. Ik zie de arts en verpleegster gezamenlijk de documenten uit het ziekenhuis bestuderen, vervolgens grinniken, druk praten, hardop lachen en een paar keer vol ongeloof ‘Ringit’ zeggen. Ik vermoed dat ze de rekening van het betreffende ziekenhuis lachwekkend hoog vinden. Wanneer ik na het consult 30 Ringit (zo’n 7 euro) moet afrekenen snap ik de consternatie iets beter.

Gelukkig mogen de hechtingen er later die week allemaal uit. Op het terrein van het resort zit eveneens een clinic, wel zo makkelijk. Deze arts oogt niet ouder dan een jaar of twintig en knielt op de grond naast de brancard om in zeer ergonomische houding de hechtingen eruit te peuteren. De ruimte is klein en de muren hangen vol met stappenplannen en schematische weergaven van lichaamsdelen.

Als ik een kwartier later hechting-vrij en opnieuw €7 armer weer naar buiten stap staat er nog maar één ding op het programma: zwemmen, zwemmen en nog eens zwemmen!

We hebben enorm genoten van Langkawi. Er heerst echt een eiland gevoel. Het is heerlijk om langs het strand te slenteren of een lekkere Malay Maggie Mee te eten bij een van de eettentjes. Zodra de zon ondergaat beginnen de vuurkunstenaars hun show. Voetjes in het zand en genieten maar.

Tien heerlijke dagen later bleek de huurauto er gelukkig gewoon nog te staan. Al waren de zelfbenoemde parkeerwachters het er niet helemaal mee eens dat we geen ‘receipt’ hadden (die ze ons uiteraard niet gegeven hadden) en vonden dat we extra moesten betalen. Arjan en ik waren beiden nogal standvastig en na mijn: “we’re not gonna pay, we are leaving now” besloten ze toch maar af te druipen.

En zo begon onze tocht terug naar Kuala Lumpur, via een overnachting in Ipoh.

En dan komt het hoofdstuk Maleisië tot een einde. Het is bizar hoe snel de tijd is gegaan! We hebben enorm genoten van het groen, de rust, de steden, de jungle en de eilanden. Wat een lieve mensen, die doorgaans goed Engels spreken en zeer behulpzaam zijn. Een verzorgd land, waar we veel hebben gezien en mooie herinneringen hebben gemaakt. Het reistempo daarentegen, mag wel iets omlaag. Zeker als we van plan zijn in elk hotel iets kwijt te raken ;).

Morgen gaan we door naar Bali, waar we een maand op een vaste plek blijven. Ook wel weer fijn, daar maar eens zien of ik nog een beetje kan kokkerellen.