De aftrap

Wat een intense week was het. Afscheid nemen, een gezellig uitzwaaifeest, opruimen, inpakken… De dagen waren bommetje vol.

De avond voor vertrek stonden alle tassen keurig op een rijtje klaar in de hal. En toen kwam even zo’n besefmomentje. We gaan gewoon een jaar lang leven uit 2 grote backpacks en 4 rugtasjes!

Erg lang hadden we niet om erbij stil te staan, want er kwamen nog wat vrienden ons van de allerlaatste flesjes wijn en bier afhelpen. ‘Daar slapen we goed op’ dacht ik nog. Maar niks daarvan, urenlang zenuwachtig woelen was het gevolg.

Op de ochtend van vertrek deden we een kopje koffie bij mijn ouders, waar ook m’n zusjes, Arjans ouders en Maxime aansloten. En daar kregen we een doosje overhandigd, spannend… Er bleken een soort digitale videokaarten in te zitten, die meteen filmpjes beginnen af te spelen zodra we ze openden. Allemaal lieve wensen en geinige groetjes van onze dierbaren. Hallo zoveelste golf tranen.

Met een gereduceerd uitzwaai-comité bestaande uit alleen onze ouders gingen we richting Schiphol. Op naar de terminal, het was zover. Het allerlaatste knuffelmomentje, voordat we met ons vijven de roltrap op stappen. Nog één keer zwaaien en dan kan ons avontuur beginnen!!!

Optimistisch stappen we de vertrekhal in, niet wetende dat we hier de komende twee uur nog wel staan, voetje voor voetje richting de balie van Emirates. Een eeuwigheid later hebben we eindelijk de instapkaarten. Gelukkig kunnen we bij security zo doorlopen dankzij ‘priority’ ivm Riff. Maar echt tijd om even op ons gemakje een koffie of broodje te scoren is er niet bij. Als we aankomen bij de gate gaat het boarden net van start. Colin is dolenthousiast, want we vliegen met zijn favo vliegtuig, de Airbus A380, met maar liefst twee etages. Geen toeval natuurlijk, want bewust omgeboekt (we zouden eerst de avondvlucht met de Boeing 777 hebben). Ieder z’n bucketlist hé, het staat notabene al 2 jaar achtereen op z’n verlanglijstje voor 5 december (zo bescheiden).

De vlucht gaat echt bizar soepel, de kids zijn onwijs lief en zoet. We hebben serieus nog nooit zo chill met ze gevlogen. Als dit een voorbode is voor de komende 13 maanden knijpen we onze handjes dicht. Maar goed laten we niet te vroeg naast onze teenslippertjes gaan lopen hè.

Aan boord van het vliegtuig is er een grote variëteit aan nationaliteiten onder de cabin crew. Er is zelfs een Nederlandse steward bij, wat het voor Colin een stuk gemakkelijker maakt om zijn prangende vraag te stellen. Hij heeft namelijk een invulboekje van ‘my flying kids’ waarin de piloten van elke vlucht een stukje kunnen schrijven.

Niet veel later komt er een ingevuld boekje terug, wat een leuke manier om alle vliegherinneringen vast te leggen. Als we van boord gaan mag hij zelfs nog even boven kijken, bij de badkamer en de grote stoelen van Business class.

Het is inmiddels over twaalven ’s nachts in Dubai, maar gelukkig is het volgens onze biologische klok ‘pas’ tien uur. Het gaat op de luchthaven allemaal extreem vlot, snel en soepel. Schiphol, lees even mee.

Er zijn leen-buggy’s, we zijn direct aan de beurt bij de douane, waar de kids zelf hun paspoort mogen bestempelen van de beambte, en de bagage ligt al klaar als wij aankomen. De buggy zelfs keurig in een plastic krat.

Een shuttle bus brengt ons naar het hotel naast het vliegveld, waar we de eerste nacht doorbrengen. Uiteindelijk liggen we rond twee uur lokale tijd allemaal te dromen (in Ivy’s geval ook luid te snurken) van alles wat komen gaat. En daarover later meer!